یادواره اسب مجنون، که ساختش بیش از 70 سال به طول انجامید! - مجله شهبازی

لست سکند: کارگران در منطقه مقدسی از قبیله لاکوتا، به مدت 70 سال است که مشغول ساختن یادواره اسب مجنون هستند.

این ادای احترام بزرگ به افسانه رهبر قرن نوزدهمی قبیله اوگالا لاکوتا هنوز تا تکمیل شدن

راه درازی در پیش دارد اما بااین وجود بازهم ظاهر خیره کننده ای دارد.

اسب مجنون نماد بسیار مهمی برای مردم لاکوتا محسوب می شود،

زیرا در برابر دولت آمریکا به پا خواست و مانع از حکمرانی سفید پوستان بر زمین های قبایل و تهدید زندگی آن ها شد.

بااینکه در چندین جنگ به پیروزی رسید، اما شهرتش را مدیون پیروزی سال 1986 در جنگ بیگورن کوچک است.

او در این جنگ نیروهای لاکوتا، چِیِن شمالی و قبایل آراپاهو را یکی کرد و ارتش آمریکا را در کاسترلست استند شکست داد.

بنای تاریخی اسب مجنون تاریخ غنی مختص خود را دارد، تاریخی که از دهه 1930 به درخواست یکی از سران لاکوتا شروع شد.

هنری استندینگ بیر (Henry Standing Bear) یکی از سرات آوگلالا لاکوتا بود که برای بزرگداشت اسب مجنون او را به عنوان رهبر معین کرد.

در آن زمان کار بروی کوه راشمور در جریان بود و هنری احساس کرد

که حضور نداشتن یک رهبر آمریکایی بومی در میان رئیس جمهوران بی عدالتی است.

او بارها برای تراشیده شدن این بنای تاریخی درخواست داد اما فایده ای نداشت.

در سال 1939 نامه ای به یک مجسمه ساز آمریکایی- لهستانی یعنی کورزاک زیولکوسکی نوشت.

کورزاک مدت کوتاهی روی مجسمه کار کرد اما بعداً از آن کناره گرفت.

اما وقتی هنری برای استفاده از کوه 900 هکتار از زمین های خود را پیشنهاد داد،پروژه باز دیگر به جریان افتاد.

در سال 1948 مجسمه ساز شروع به کار کرد و تمام بودجه دولتی را رد کرد،زیرا درباره ادامه همکاری شک داشت.

بنابراین براساس دیدگاه خود و بدون هیچ برق، آب و جاده ای مشغول بکار شد.

او برای رسیدن به قله از یک نردبان چوبی با 741 پله استفاده کرد. اما هنوز او را از چیزی نترسانده بودند.

طبق تخمین های زیولکوسکی این کار قرار بود 30 سال به طول بیانجامد اما اشتباه می کرد.

مجسمه شامل اسب مجنون بود که روی اسبش می تازد و به زمین هایی اشاره می کند که بسیاری از آمریکایی های بومی آنجا دفن شده اند.

اما تا زمان مرگش در سال 1982 و در سن 74 سالگی نتوانست حاصل کارش را ببیند.

در آن زمان بیوه اش روت، کنترل پروژه را به دست گرفت.

او در برنامه های اولیه تغییرات کوچکی اعمال کرد، یعنی ترجیح داد بجای اسب، اول روی چهره اسب مجنون تمرکز کند.

او فکر می کرد که با تکمیل شدن چهره اسب مجنون، گردشگران به منطقه خواهند آمد

و با پولی که از آن ها دریافت می کندمی توانند پروژه را ادامه دهد.

با توجه به اینکه هیچ کمکی از سمت دولت صورت نگرفته بود، این کار حرکتی هوشمندانه محسوب می شد.

طی این زمان 7 فرزند زیولکوسکی نیز روی مجسمه کار می کردند که انتها در سال 1998 چهره اسب مجنون نمایان شد.

البته این چهره واقعی اسب مجنون نیست،

زیرا او تمایلی به عکس انداختن نداشت.

سر اسب مجنون که 87 فوت ارتفاع دارد، بسیار بزرگ تر از پرتره های 60 فوتی در کوهستان راشمور است.

پس از اتمام این مجسمه پس از مجسمه وحدانیت در هند، بزرگ ترین مجسمه در جهان خواهد بود.

اخیراً موسسه غیرانتفاعی یادواره اسب مجنون توسط دختر زیولکوسکی اداره می شود.

او این مسئولیت را پس از مرگ مادرش در سال 2014 عهده دار شد.

سه تن از فرزندان زیولکوسکی به همراه سه تن از نوه های او درحال تکمیل کار هستند.

این پروژه شامل کمپ ماهواره ای دانشگاه داکوتای جنوبی است که یک مرکز فرهنگی و تحصیلی محسوب می شود.

این مرکز که به عنوان دانشگاه سرخپوستی - آمریکای شمالی و موزه سرخپوستان آنجا شناخته می شود، درواقع مرکز بازدیدکنندگان است.

هرچند یادواره اسب مجنون بدون مشاجره به اینجا نرسیده است.

بسیاری از خویشاوندان اسب مجنون مخالفت خود را با پروژه اعلام کرده اند و گفته اند که

هنری قبل از انجام چنین کاری با خانواده اسب مجنون صحبت نکرده بود.

برخی از اعضای قبیله نیز می گویند که اگر اسب مجنون زنده بود،

هرگز با ساخت چنین مجسمه بزرگی موافقت نمی کرد.

به اعتقاد عده ای دیگر این یادواره بیشتر یادآوره مجسمه ساز و خانواده اوست تا اسب مجنون و افسانه او.

هرچند این مسائل اصلاً اهمیت ندارند، مهم قدرت باورنکردنی داستانی است که در ورای این مجسمه قرار گرفته است، موافق نیستید؟