تکرار تهدیدات علیرضا دبیر؛ اگر به گزینشی نرفتیم گله نکنید!، آنقدر به مجلس و وزارت ورزش رفتم خسته شدم خبرنگاران - مجله شهبازی

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرنگاران، رییس فدراسیون کشتی در این نشست به بعضی موارد دیگر نیز اشاره نموده اما اساس سخنان خود را بر پایه مسائل مالی گذاشت: فدراسیون کشتی فروردین ماه 6 اعزام دارد که 5 میلیارد و نیم پول لازم دارد. والیبال یک اعزام به مسابقات آسیایی دارد که 12 نفر می فرایند اما ما باید 54 نفر اعزام کنیم. پول برای اعزام نداریم و اگر پول نرسد نباید کسی گلایه کند که چرا بعضی اعزام نشدند!

رییس فدراسیون با اشاره به یاری های کمیته ملی المپیک گفته: آنها فقط پول بلیت اعزام به گزینشی را می دهند اما ثبت نام گزینشی و آسیایی حدود 220 هزار فرانک سوییس می گردد. امروز دلار 3 هزار تومان نیست. اگر تیم ها را به گزینشی المپیک نفرستادیم، گلایه ننمایند. نه دلار خریدیم و نه کاری کردیم. چرخ کشتی دیگر با کمتر از 70 یا 80 میلیارد تومان در سال نمی چرخد. آنقدر مجلس و وزارت ورزش رفتم خسته شدم.

دبیر، البته در مورد مسائل دیگر نیز صحبت نموده اما اساس گفتار رییس فدراسیون حول محور مسائل مالی و عدم حمایت مسئولان ورزش از کشتی بوده است.

رییس فدراسیون کشتی این مواضع و درخواست ها را بارها تکرار نموده و از قضا بخش هایی از آن خصوصا در ارتباط با افزایش هزینه ها، گرانی دلار و موارد دیگر منطبق با واقعیت می نماید اما هر بار نیز کم و بیش پاسخ های مشابه شنیده مبنی بر اینکه بودجه فدراسیون ها از پیش معین شده و اعتبار و توان ما نیز محدود است.

با این توصیف طرح مواضع پیشین توسط دبیر چندان نتیجه بخش نخواهد بود جز اینکه نگرانی جامعه کشتی را زیادتر کند. اگر قرار باشد با تمسک به مسائل مالی هربار از سر و ته هزینه ها زده گردد، به مربیان و دیگر عوامل کنار تیم در اعزام ها ریالی پرداخت ننمایند و به اصطلاح ورزشی ها تیم ها را چون اسرای جنگی ببرند و بازگردانند، انگیزه و شوقی در میان ملی پوشان کشتی باقی نمی ماند. از طرفی نمی توان تیم ها را به مسابقات گزینشی اعزام نکرد زیرا اگر در این مسابقات شرکت نکنیم المپیک را از دست خواهیم داد.

گرانی و مسائل مالی بیداد می نماید. دولت، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هم بهانه های خود را برای عدم افزایش بودجه فدراسیون های المپیکی دارند بنابراین تنها راه به جامانده، عمل به وعده های انتخاباتی رییس فدراسیون است که ظاهرا تا به امروز درصد بسیار ناچیزی از آنها محقق شده است. به عبارت دیگر روسای فدراسیون های درجه اول و المپیکی که پیش از در دست دریافت سکان راهنمایی، سخن از حامیان مالی عظیم و اسپانسرهای دهها میلیاردی به میان می آورند، باید در عمل نیز ثابت نمایند از این توانایی و جذب اعتبار بدون اتکا بر بودجه مصوب برخوردارند. آنان باید این امکان را داشته باشند در مواقع لازم، بار کم و کاستی ها را بر دوش بکشند.

اگر قرار باشد رییس فدراسیون کشتی هر از چند گاهی با تهدید مبلغ ناچیزی از دست اندرکاران بی خیال و بی تفاوت ورزش بگیرد تا چرخ ها ورزش اول را به سختی بچرخاند، کار پیش نخواهد رفت. گیریم که اینبار نیز با همین حربه مبالغ اندکی جهت اعزام های پیش رو دست و پا کردید، برای آینده چه فکر و ایده ای در سر خواهید داشت؟ این چه اسپانسر و حامی مالی است که حاضر است برای تعمیر و بازسازی خانه کشتی میلیاردها تومان هزینه کند اما حاضر نیست جهت برافراشته شدن پرچم مقدس کشور و سرافرازی تیم ملی که در واقع افتخار میلیون ها مردم کوچه و بازار است مبلغی هزینه کند؟ البته که ما نیز با شما هم عقیده ایم استعفا، اقدام درخور و پسندیده ای نیست اما ماندن به هر قیمتی نیز ارزشی ندارد.

اگر قرار باشد نتوانید برای کشتی کاری انجام دهید و دیگران نیز به حق یا ناحق به شما یاری ننمایند، پافشاری کردن برای ماندن به قیمت ضعف و مسائل ورزش اول چه توجیهی خواهد داشت؟ امروز نگاه جامعه کشتی به دست و زبان شماست که از امید و پیروزی سخن می گویید و دستان گشاده ای دارید یا تخم یاس و نا امیدی می پاشید و از دست های بسته خود نگرانید؛ براستی کدام راستا به موفقیت ختم خواهد شد؟