خرده فرهنگی به نام K-POP، کی پاپر شدیم رفت!
به گزارش مجله شهبازی، کی پاپ بخشی از صنعت سرگرمی کره جنوبی است که از سال 2000 به بعد پیشرفت چشمگیری داشت و بین مردم کره خصوصا جوانان و نوجوانان کره ای حسابی راه خودش را پیدا کرد؛ و حالا دیگر چند سالی هست که گروه های کی پاپ در ایران هم هواداران زیادی پیدا نموده اند.
گروه فرهنگی خبرنگاران- فاطمه کمالیان؛ وای دیشب قسمت جدید یانگوم رو دیدی؟
-همون که میخواستن بندازنش بیرون؟
-اره...
شاید این مکالمه هرروز بچه های دهه هفتادی در مدرسه بود! دیدن فیلم و سریال های کره ای که در ایران پخش میشد. فیلم هایی که انگار به بچه ها چیزی میداد که شاید در فیلم و سریال های خودمان یا نبود و یا کمرنگ تر بود. دختر ها مقنعه هایشان رو دور کمرشان می بستن و زنگ های تفریح یانگوم بازی میکردند! یانگوم، جومونگ، دونگ ئی و.. کم کم بچه ها پا را فراتر گذاشتند و به سریال های تکراری تلوزیون قناعت نکردند. کم کم فیلم و سریال های کره ای در مدارس بین بچه ها دست به دست شد و از یک جایی به بعد، دیگر بحث، سریال نبود. بحث، بازیگرِ سریال یا خواننده موزیک سریال (OST) بود. اینطور بود که آرام آرام علاقه بچه ها به سمت موسیقی کره ای یا همان کی پاپ کشیده شد.
درواقع کی پاپ بخشی از صنعت سرگرمی کره جنوبی است که از سال 2000 به بعد پیشرفت چشمگیری داشت و بین مردم کره خصوصا جوانان و نوجوانان کره ای حسابی راه خودش را پیدا کرد؛ و حالا دیگر چند سالی هست که گروه های کی پاپ در ایران هم هواداران زیادی پیدا نموده اند. هواداران یا اصطلاحا کی پاپر هایی که حتی در مواردی از کی پاپر های کره ای هم آتشین تر عمل مینمایند!
موسیقی کره ای هم مثل بقیه موسیقی هاست که میتواند انسان را شاد، غمگین، هیجان زده یا... کند. اما داستان فقط به موسیقی ختم نمی گردد. اصل داستان به خواننده ها و گروه ها بر میگردد و بت (آیدول) بودن آن ها برای مردم. بله مردم... همه اقشار و همه سنین؛ گرچه حرف ما فعلا نوجوان ها و جوانان هستند.
کی پاپر شدیم رفت!
وقتی از نوجوان ها میپرسیدم که چطور با کی پاپ آشنا شدند، اکثرشان گفتند به وسیله دراما هایی که در صدا و سیما پخش میشد به فرهنگ و صنعت سرگرمی کره علاقه مند شدند و کم کم از آهنگ های کره ای، خواننده های کره ای وگروه های کره ای خوششان آمده و بعد حالا حس مینمایند که آن ها را بخاطر شخصیتشان دوست دارند و حالا کی پاپر شده اند. باید به این نکته توجه کرد که حتی اگر خیلی از افراد (مخصوصا بزرگسالان) کی پاپ را نشناسند، باز هم هواداری از کی پاپ بین مردم خصوصا نسل های جدید، رو به افزایش است.
امیر محمد بهامیر، روزنامه نگار، و آقای رشیدی، منتقد سینما، درتبادل نظر با خبرنگار خبرنگاران در باره تعداد کی پاپر ها گفتند:با اینکه نمیتوان آمار دقیقی ارائه داد، اما میتوان به طور تقریبی (از نظر من) حدس زد حدودا 10 میلیون نفری باشند که به کی پاپ و کی دراما علاقه مندند؛ گرچه بیشتر افراد علایق خودشان را پنهان مینمایند.
شاید اولین نکته ای که به درباره آیدول های کی پاپ به چشم می آید، استایل آنهاست؛ مو های رنگ شده، صورت های بدون مو و حتی میکاپ شده مردان یا... که با فرهنگ ما تنافی دارد.
آقای رشیدی و جناب بهامیر هر دو به این تنافی اشاره کردند. آقای رشیدی گفتند:باید حتی ریشه ای تر هم آنالیز گردد. در عرف و فرهنگ ما دختر و پسر باید فرقشان تعیین باشد (والبته در بسیاری از فرهنگ ها هم اینطور است) و مو رنگ کردن یا آرایش کردن مردان برای ما پذیرفته شده نیست. فرهنگ اصیل کره به فرهنگ ما بسیار نزدیک است. این مسئله، اما در بین جامعه امروز کره پذیرفته شده است، چون تحت تاثیر فرهنگ غربی هستند بعلاوه کمپانی ها هم در سلیقه مخاطب بی اثر نبوده اند.
امیر محمد بهامیر هم ضمن تایید این تفاوت ها در تکمیل صحبت اشاره داشتند: اولا معیار زیبایی شناختی کشور ها متفاوت است. ثانیا این ها بعنوان آیدول تابع تصمیمات برندینگ شرکتشان هستند و حتی آرایش و مدل لباس ها را استایلیست های مخصوص برایشان انتخاب مینمایند.
حالا چرا کی پاپ؟
وقتی بصورت تصادفی از چندین نفر از کی پاپر ها سوال کردم که اصلا چه شد کی پاپ را انتخاب کردید، اکثرا میگفتند که ابتدا فقط آهنگ هایشان جذاب بوده، ولی کم کم به خود آن خواننده ها یا گروه های موسیقی (بی تی اس، اکسو، شاینی، بلک پینک، توایس، رد ولوت و...) علاقه مند شدند. این علاقه مندی هم شامل چهره و ظاهر آن ها میگردد و هم شخصیت و مدل رفتاری شان.
اصل قصه این است که هوادار ها، هیچ رفتار تند و زشتی از زندگی آیدول های مورد علاقه شان نشنیدند و آن ها را کاملا با فرهنگ خودشان (یعنی فرهنگ کره) ارزیابی مینمایند و سعی می نمایند آیدول ها را درک نمایند. بقول خود هوادار ها، اگر آیدول ها آدم های بدی بودند خبرش سریع منتشر میشد و همه می فهمیدند! اما نکته ای که فن ها شاید از آن چشم پوشی مینمایند وجود حصار بلندی به اسم شرکت سرگرمی است. شرکت هایی که تاجایی که ممکن باشد سعی در لاپوشانی اشتباهات آیدولهایشان می نمایند و تنها اگر اوضاع از کنترل خارج گردد، بازخورد می دهند. این نکته حتی در سریال های کره ای هم به وضوح نشان داده شده است و جای انکار نمیگذارد!
مگه خودمون موسیقی خوب نداریم؟!
درباره کی پاپ و این حجم محبوبیت آن در بین مردم کشور های و دیگر خصوصا کشور ما، با وجود غنای موسیقی در بسیاری از این کشورها، به نظر میرسد اشکالی وجود دارد.
آقای رشیدی در ادامه تبادل نظر، بیان کردند که در ایران ما خواننده ها و سبک موسیقی اصیل و قوی داریم. مثلا آقای حسین علیزاده؛ به ایشان مقام شوالیه را پیشنهاد دادند، ولی قبول نکرد. یک جا ساری گلین را به سه زبان ارمنی، فارسی و آذری اجرا کرد که خودش یک حرکت بزرگ فرهنگی بود. این را نشان ندادند، اما همه درباره یک گروه کی پاپ که در سازمان ملل صحبت نموده، خبر دارند. دیگر نمیگویند این ها قبلا از اسپانسر پولش را گرفته اند! نوجوان ما یک کسی مثل حسین علیزاده را نمیشناسد، ولی همه آیدول ها را میشناسد. البته مسئله دیگری هم هست و آن اینکه گاهی هم مافیا نمیگذارد صدای خوب شنیده گردد؛ چه سنتی چه پاپ. دیگر اینکه اگر اسپانسر ها بیایند و کمپانی موسیقی واقعی در ایران بزنند، این یک قدم رو به جلوست.
او ادامه داد: بااینکه در ایران شاید مافیای موسیقی و یا... نمیگذارد استعداد خوب شنیده گردد، ولی باید گفت خود کره هم مافیا دارد و موسیقی سنتی کره ای در خود کره جنوبی هم کم دیده می گردد. کره ای ها در موسیقی سنتی وکلاسیک بسیار قوی هستند، ولی پاپ شنیده شده تر است. البته بحث هزینه و تبلیغات هم هست که در ایران انجام نمیگردد و صَرف نمیگردد!
خط آخر
به طور کلی، آنچه باید در وهله اول آنالیز گردد پاپ است نه کی پاپ. چون حتی خود کره ای ها نیز معتقدند کیپاپ چیز جدایی از سبک پاپ ندارد و درواقع فقط زبان خواننده اش متفاوت است! باید دانست که کی پاپ هم مثل هرچیز دیگری آسیب ها و موارد مثبتی دارد و نمیتوان چنین پدیده ای را که تعداد زیادی از افراد هوادارش هستند، کلا رد کرد بدون آنکه جایگزین مناسبی برایش ایجاد شده باشد.
در مرحله بعد و پیش از انتقاد به کی پاپر ها و متهم کردن آنها، باید حقیقت کی پاپ نمایش داده گردد. اینکه آیدول ها تقریبا تحت نظارت قوی کمپانی های خود هستند و با وجود ساخته شدن ریلیتی شو های فراوان از آنها، باز هم نمیتوان درباره شخصیتشان دقیق و درست قضاوت کرد؛ و در مرحله سوم نباید با علایق نوجوان و جوان چکشی برخورد کرد و باید او را از همه آفت ها و موانعی که وجود دارد در این راه آگاه کرد؛ آن هم با تبیین درست موضوع. درواقع نه رهاکردن نوجوان در دنیای پر رنگ و لعاب کی پاپ کار صحیحی است و نه سختگیری بیش از حد و بدون منطق برای جلوگیری از انحراف او.
منبع: خبرگزاری دانشجو