شب سرد و موج انفجار
به گزارش مجله شهبازی، خبرنگاران(ایبنا) - مرتضی میرحسینی: هوا رو به تاریکی می رفت که به مسجد جامع رسید. همین که قدم به داخل مسجد گذاشت با صحنه ای عجیب روبرو شد. سربازی بلندقامت را می دید که دراز به دراز جلوی شبستان مسجد روی زمین خوابیده بود. صحنه را چنین توصیف می کند که هیچی زیر یا رویش نبود. پوتین و شلوار سربازی با یک کاپشن نظامی به تن داشت. صورتش را با نور چراغ قوه ایی که آدم های اطراف رویش انداخته بودند، دیدم. جوان سفیدرویی بود که رنگ پریدگی اش سفیدی چهره اش را بیشتر کرده بود. پرسید این کیه؟ و پاسخ شنید یه درجه دار ارتشیه. از وقتی آوردنش همین جا خوابیده. هرچی هم باهاش حرف می زنیم جواب نمی ده.
دلش سوخت. به خانواده آن جوان، بیشتر از همه به مادر او فکر کرد. حتماً به خاطر اینکه توی جنگ است خیلی نگران شده اند. به داخل شبستان رفت، پتویی برداشت و دوباره پیش جوان ارتشی برگشت. پتو را روی سرباز کشیدم و بالا سرش نشستم. هنوز نمی دانست چه اتفاقی افتاده است. تجربه اش را نداشت. نمی دانستم او را موج انفجار گرفته و موج انفجار چه اثراتی دارد و به آم چه می کند. دقایقی دعا کرد. آیه الکرسی و امّن یجیب خواند. سرباز نگاهش را به آسمان دوخته بود. حالت وحشت زده ای داشت. گاه سرش را برمی گرداند و این طرف و آن طرف را نگاه می کرد. یکی، دو بار چشم تو چشمم شد. خیلی ترسیدم. نگاهش خیلی ترسناک بود.
اما از کنار آن جوان تکان نخورد. حرف برخی ها را که می گفتند تو بیکاری اینجا نشستی؟ ول کن بابا. این هیچی اش نیست. خودش رو زده به دیوونگی. تمارض می کنه. می خواد از خدمت فرار کنه ابتدا نشنیده گرفت و بعد به آن واکنش نشان داد. گفت اینجا کسی جلوی کسی رو نگرفته. اگه این می خواست فرار کنه، کسی مانعش نبود. این مریضه. از چشماش معلومه. حدود یک ساعت بدون اتفاق خاصی گذشت. بعد سرباز دستش را صاف گرفت به طرف آسمان و همان طور نگه داشت... رد دستش را نگاه کردم. شی ایی نورانی توی آسمان دیده می شد. تشخیص اش چندان آسان نبود. خطاب به جوان گفت هواپیمای شناسایی دشمنه.
چند دقیقه دستش به همان شکل ماند. بعد یک دفعه بدنش شروع کرد به لرزیدن. هذیان می گفت و سروصدا راه انداخت. تا کسی بیاید و با آمپول آرامبخش به دادش برسد چند بار خودش را بلند کرد و به زمین کوبید. کمی طول کشید تا آمپول اثر کند. مطمئن که شدم خواب رفته، بلند شدم. به درمانگاه رفت تا کمی استراحت کند. اما خوابش نبرد. فقط چشم هایش را بست. نیمه های شب، طرف های ساعت دو، سه با صدای بگیریدش، نذارید به خودش آسیب برسونه از جا پرید و به سمت حیاط دوید. چند نفر دور آن درجه دار را گرفته بودند. دو نفر دست هایش را چسبیده بودند. سعی می کردند او را بخوابانند. توی آن مهتاب، خونی که از سر و رویش می ریخت می دیدم.
سرباز خودش را به دیوار کوبیده بود. راوی می گوید خواستم کمکش کنم. اما اجازه این کار را به او ندادند. شما برو داخل. این حالش خوب نیست. خطرناکه. یکهو حمله می کنه. شما برو. بعد دو، سه نفر تازه وارد آمدند. گفت وگویی میان مردهای مسجد و این تازه واردها شکل گرفت. یکی پرسید می دونید این کیه؟ و گفتند آره، از همشهری ها و دوستان مونه. ما باهم دیگه از شمال اعزام شدیم. خودش هم وارد صحبت شد و پرسید می دونین چرا این طوری شده؟ و آن ها گفتند ما از دیروز باهم تو خط بودیم. موج انفجارهای دور و برمون اینو به این روز انداخت. وگرنه خیلی بچه آقاییه. خیلی منظمه. توی گروهان مون این سرباز منضبط و نمونه ای بود.
بعد از شنیدن این حرف ها بیشتر به ظاهر آن جوان دقت کرد. از سر و قیافه اش معلوم بود با این بی آبی و شرایط سخت، آدم تمیز و مرتبی بوده. موهای سر و صورتش اصلاح کرده، لباس هایش خیلی تمیز بود. آرامبخشی که به او تزریق کرده بودند کار خودش را کرد. جوان خوابش برده بود. راوی به درمانگاه برگشت. یکی آنجا از او پرسید چی شده؟ و او گفت هیچی دوباره همون سربازه به هم ریخته بود. اندکی بعد آن سرباز را با ماشین بردند. خودش سعی کرد بخوابد. کمی سردش بود و به برادرش علی فکر می کرد. از سرما مچاله شدم و با یاد علی و امید به دیدنش خوابیدم.
*پی نوشت: روایتی از قسمت پایانی فصل دهم کتاب دا؛ خاطرات سیده زهرا حسینی، به اهتمام سیده اعظم حسینی، انتشارات سوره مهر.
منبع: ایبنا - خبرگزاری کتاب ایران